Öykümüz
Nazilli, Güzel Köy, Aydın
Serpil’in koşup sarılmaya çalıştığında, kovuğundan koca kanatlı bir kuşun, yani Oğuz destanındaki Kıpçak’ın havalanıp göğe yükseldiği ağaç; 6.5 dönümdeki 80 ağaçtan birisi. Biz 350+ yıl diyoruz ancak çekirdeği ne zaman toprağa değmiş, nice yağmurlar görmüş ve kökleri nice depremlerle titreşmiş, bilmiyoruz. Tek bildiğimiz bizden önce de vardı ve bizden sonra da olacağı.
Uluğ derler bizim oralarda; barışı, kutsallığı, bereketi, bilgeliği ve saflığı temsil eder. Sanki zaman ananın kucağına oturmuş, geleni ve gideni seyreder. Köklerinin Girit’ten, MÖ 4 bin yıl öncesinden geldiği söylense de sanırım biz ancak o kadarını bilebiliyoruz; ötesine gidemiyoruz. Zafer kazanan Sezar’ın başında dallarından taçlar, Cleopatra’nın cildinin güzelliğinin sırrıdır bu yağlar. Mitolojiye göre ağaçların ilkidir o. Egeli’ye göre kökleri asma ve incirle dans eder.
Elbette emektir ve de göz nuru. Ancak insanıdır yörenin doruğu.
Düğündür hasadı. Doğumdur ve yeniden doğuşun sembolüdür; yağının rengi Ra’nın sarısı. Mümkünse taze sıkılıp hemen tüketilmeli; meyve suyu gibi ışık ve ısı görmemeli, hava ile de temas etmemeli. Zamanı geldiğinde hızla toplanmalı ve hemen soğukta sıkılmalı. Sıkıldığında rengi koyu yeşil ve ağdalı akmalı. Konduğu tastan incirle harmanlanarak tadılmalı. Toplarken de ağacın dalları asla kırılmamalı.
Mümkünse taze sıkılıp hemen tüketilmeli; meyve suyu gibi ışık ve ısı görmemeli, hava ile de temas etmemeli. Zamanı geldiğinde hızla toplanmalı ve hemen soğukta sıkılmalı.
Geldi mi hasadın sonu; Üçkuyular Kıraathanesinde, eski Denizli-Aydın karayolunda bir Madran gazozu ve demli bir kahvedir sonu. İşte burasıdır beni duygulandıran; o yoldur ki zulmü acıyı ve neşeyi görmüş ve de tarihin son yaprağında da Mustafa Kemalin süvarilerini……
İşte onlar çamur ve toz içinde, sert mizaçlı ve kararlı yüzleriyle, Aydın’ın kadın-erkek efeleriyle, Menderes ovasından İzmir’e yağ gibi akmış, Anadolu’ya zeytin dalı için barışı getirmişler. Yok bunun ötesi…
